Rozdzial 36

Wrzesień

-Tak, mamo. Tutaj jest naprawdę przepięknie.

-Za szybko dorastasz kochanie, nie dawno byłaś taka malutka.

Zaśmiałam się do telefonu i po raz kolejny odepchnęłam się stopami od ziemi, aby ławka z powrotem zaczęła się bujać. Ogród, w którym właśnie siedziałam, i był już nasz, co brzmiało jak z kosmosu, był ogromny i przecudowny. Świeciło słońce, śpiewały ptaki i cudownie pachniało świeżo skoszoną trawą. Bardzo lubiłam ten zapach. Miejsca tutaj było jeszcze więcej niż w domu Justina, a nie miało być nas wcale dużo więcej. Przejechałam dłonią po brzuchu, przyglądając się mojemu pierścionkowi zaręczynowemu. Byłam taka szczęśliwa.

-Kocham Cię mamo. Odezwę się niedługo.

-Ja ciebie też kochanie. Dbaj o siebie i o mojego wnuka. Papa

Uśmiechnęłam się i zakończyłam połączenie. Brzuch nie urósł mi wcale aż tak dużo, ale czułam się, jakbym przytyła z jakieś dwadzieścia kilo. Waga jak na razie nie pokazywała nawet dobrze połowy z tego. Spojrzałam na nasz piękny nowy dom i wstałam z ławki. Przez otwarte okna, dobiegała z góry muzyka. Ruszyłam na taras, z którego wejście prowadziło do kuchni. To znaczy miejsca, gdzie miała znajdować się kuchnia. Przez wakacje spędziłam tutaj już trochę czasu i zdarzyłam przyzwyczaić się do tego miejsca. Cały dół był gotowy do umeblowania i wprowadzenia się. Justin zajmował się w większości malowaniem, a ja bardziej wystrojem. Miałam w głowie idealny plan jak umeblować nasz przepiękny i ogromny salon. Już postanowiłam, że gdy moje dzieci będą mieć swoje dzieci, każde święta spędzone będą w tym domu. I nikt się nawet nie ma prawa sprzeciwić. Ruszyłam na schody śmiejąc się do siebie w reakcji na dobry humor Justina. Jego śpiew naprawdę robił ogromne wrażenie. Weszłam po cichu do naszej sypialni i ujrzałam ruszającego się na drabinie Justina z pędzlem w ręku. Stał tam w samych spodenkach i z czerwoną bandamką na głowie. Chwyciłam za inny pędzel, który leżał na stoliku przy wejściu i zamoczyłam go w kolorze pudrowego beżu. Stanęłam obok drabiny i zaczęłam malować staranne i równe serce. Justin przestał śpiewać i wiedziałam, że obserwuje co robię. Zszedł ostrożnie na dół i odłożył swoje narzędzie pracy. Odwróciłam się do niego, a Justin podszedł i zabrał i mój pędzel.

-Nie podoba się?

Zapytałam udając smutną, a Justin przyłożył palec do mojego nosa i przejechał po nim, marząc mnie farbą.

-Ejj.

Zaśmiałam się, próbując to wytrzeć w rękę. Oby dwoje zaczęliśmy się śmiać, gdy rozmazałam się jeszcze bardziej.

-Oczywiście, że się podoba. Jest piękne.

Pocałował mnie w usta, przygryzając przy tym lekko moją dolną wargę. Złapałam za jego koszulkę, a Justin przejechał palcami po mojej szyi. Drgnęłam a Justin zaśmiał się. Sięgnął po butelkę wody i oparł się o stół z farbą, pędzlami i innymi rzeczami. Gdy już napił się, odstawił butelkę i wyciągnął do mnie rękę. Złapałam za jego dłoń, a Justin pociągnął mnie do siebie i przytulił się do moich pleców. Sypialnia była naprawdę duża, zresztą jak wszystkie inne pomieszczenia. Dom był zdecydowanie na duży jak na trójkę mieszkańców. Był za duży nawet na czwórkę, czy piątkę.

-Wstawię tutaj największe na świecie łóżko. Ustawię je tak, że gdy będziemy z niego wychodzić po długim, niesamowitym seksie, droga będzie prowadzić prosto do łazienki. Tam wstawię największą na świecie wannę, w której będziemy brać najdłuższe na świecie kąpiele. Już nie mogę się doczekać.

Justin przygryzł płatek mojego ucha a ja się zaśmiałam. Odwróciłam się w jego stronę, a Justin złapał w palce mój podbródek i ugryzł moją dolną wargę, by pociągnąć ją do siebie.

-Jesteś wariatem, wiesz?

-Za to mnie pokochałaś.

Uśmiechnął się szeroko, a ja zaczęłam się śmiać. Miał rację. Pokochałam go w sumie za wszystko. Justin złapał mnie w pasie i w sekundę siedziałam na stole. Odrzucił wszystkie moje włosy do tyłu i zaczął mnie delikatnie całować po szyi. Uważnie słuchałam co mówił między pocałunkami.

-Gdy nasz syn, uroczy po ojcu, trochę podrośnie, z chęcią zabiorę się za córeczkę.

Teraz to naprawdę zaczęłam się śmiać, coś było z nim nie tak.

-Justin, na razie twoje dziecko jest w drodze. A ty mówisz o drugim?

-Nasz syn musi mieć siostrę, którą będzie chronił przed niegrzecznymi chłopcami. Sama dobrze wiesz, że rodzice nie mogą wiedzieć wszystkiego.

-Jesteś gotowy na drugie dziecko, gdy nawet jeszcze nie wiesz jak to w ogóle jest być ojcem?

Justin oparł się o stół po oby dwóch stronach mojego ciała i uśmiechnął się patrząc mi w oczy. Złapałam za jego policzki i przejechałam kciukiem po jego wargach. Był taki przystojny.

-Po prostu cię kocham. To wystarczy, żeby dla ciebie zmierzyć się dosłownie ze wszystkim.

Pocałował mnie długo i namiętnie, mrucząc mi do ust. Odkąd weszłam do tego pomieszczenia nie przestawałam się uśmiechać. Jego dobry humor był zaraźliwy.

-Chyba brakuje ci dzisiaj miłości.

-Tak, chętnie przeleciałbym cię teraz na tym stole. Przy otwartym oknie, żeby sąsiedzi poznali moje imię.

Zaśmiałam się głośno i odepchnęłam Justina lekko od siebie, żeby ześlizgnąć się ze stołu. Pocałowałam go w policzek i złapałam za jego pędzel.

-Oczywiście kotku, ale jeszcze bardziej niż dziki seks na stole wolisz malowanie ścian. Pomarzyć możemy później.

Uśmiechnęłam się i wręczyłam Justinowi to co miałam w ręku,  Justin zrobił śmieszną nadąsaną minę i przykładając do czoła dwa palce chciał powiedzieć, że wraca do pracy. Nie miał chyba innego wyjścia. Pocałował mnie jeszcze szybko w głowę i wrócił do malowania śpiewając przesadnie głośno. Puściłam mu buziaka w powietrzu i ruszyłam na dół po zimną lemoniadę dla niego.

***

Poprawiłam torebkę na ramieniu i wyszłam z kawiarni, żegnając się z Maggy. Co prawda ciężko było mi słuchać jak mówi o rozkojarzonym Dylanie od dłuższego już czasu, i nie pisnąć ani słówka, że cokolwiek na ten temat wiem. Nie wiedziałam w sumie dlaczego to wszystko, ale końcowym efektem był wyścig. O tym wiedziałam. Nienawidziłam wybierać między Maggy a Justinem, ale był dla mnie ważniejszy. Jeśli Maggy dowiedziałaby się wszystkiego ode mnie zamiast od samego Dylana, kłótnie miałam gwarantowaną. Nie miałam zamiaru kłócić się o to, ani nawet o cokolwiek innego z Justinem. To było naprawdę trudne, i miałam nadzieję, że w nowym domu, nowym miejscu i nowym otoczeniu, życie będzie trochę łatwiejsze. Nie marzyłam, żeby w ogóle nic się nie działo, bo wiedziałam, że jest nie możliwe, ale tak bardzo chciałam uniknąć niepotrzebnych problemów.. miałam ich za sobą już sporo. I na większości cierpiałam albo ja, albo co gorsza Justin.  Myśli przerwał mi dźwięk telefonu. Byłam pewna, że to Justin. Ostatnio był bardzo punktualny, jeśli chodziło o to, żeby mnie odbierać. Nie chciał spuścić mnie z oka nawet na pięć minut, jeśli nie było to konieczne. Wcisnęłam zieloną słuchawkę.

-Kochanie, za dziesięć minut mogę być. Skoczę tylko do jeszcze jednego sklepu, siedzisz jeszcze z Maggy?

-Właśnie wyszłam, ale pójdę jeszcze po świeże owoce, nie musisz się spieszyć.

-Za chwilkę będę , pa Skarbie.

-Pa, Justin..

Wypowiedziałam jego imię trochę ciszej niż zamierzałam, gdy podniosłam wzrok, i ujrzałam przed sobą Susan. Zdałam sobie sprawę, że przez chwilę wstrzymywałam oddech, gdy w końcu mi go zabrakło.

-Przepraszam, nie chciałam Cię wystraszyć.

-Nie wystraszyłaś.

Schowałam telefon do torebki i znów ją poprawiłam, razem z ramiączkiem sukienki. Szczerze trochę mnie przestraszyła. I zdziwiła. Co ona w ogóle do cholery tutaj robiła?

-Chciałam Cię zobaczyć.

-Mnie?

Odpowiedziałam bez zastanowienia. Wyglądała lepiej niż wtedy, gdy widziałam ja w klinice. Była jakaś taka bardziej.. ożywiona. Ale zanim zdążyła mi odpowiedzieć, wyrwało mi się kolejne pytanie.

-Nie jesteś już w klinice?

Zaczęła skubać paznokcie, uciekając wzrokiem. Patrząc na nią nie mogłam uwierzyć, że to ta sama Susan, która kiedyś chętnie wydłubałaby mi oczy na sam mój widok. Teraz pewnie też miała na to ochotę.

-Zastanawiałam się czy to prawda. Musiałam się dowiedzieć.

Zmierzyła moją sylwetkę od góry do dołu i zdałam sobie sprawę, że mówi o ciąży. Skąd ona miałaby o tym wiedzieć, i od kogo..?

-Śledziłaś mnie?

-Nie. Po prostu.. czekałam aż stamtąd wyjdziesz..

Wskazała machnięciem głowy na kawiarnie, przed którą nadal stałyśmy. Nie miałam ochoty dłużej z nią rozmawiać. Jej zachowanie było dziwne. Już prawie zdążyłam o niej zapomnieć.

-Jesteś chora..

Wyminęłam ją i chciałam iść gdziekolwiek, byleby dłużej na nią nie patrzeć, ale Susan złapała mnie za rękę, bym zaczekała. Odwróciłam się w jej stronę.

-Puść mnie.

Spojrzałam na jej ściśniętą na moim ramieniu dłoń, a ona nie chętnie mnie puściła. Nie podobało mi się to.

-Przestań się tak zachowywać. Nie masz odwagi porozmawiać ze mną po tym, jak odebrałaś mi Justina? I o mało co nie zabiłaś mnie butelką?

Otworzyłam tylko ze zdziwienia buzię, ale po chwili podeszłam do niej stanowczo blisko, krzyżując na piersi ręce. Miałam jej naprawę dość.

-Kiedy ty w końcu zrozumiesz, że nikogo ci nie zabrałam? Justin nigdy cię nie kochał, a ty uroiłaś to sobie w tej małej, głupiutkiej główce. Nie da być z kimś na siłę, niech to do ciebie w końcu dotrze.. Justin jest teraz szczęśliwy, będzie ojcem.. ma swoje życie. Ty też powinnaś zająć się swoim, i zniknąć z naszego raz na zawsze. A jeśli nadal sobie z tym nie radzisz, to znaczy, że nie powinni cię stamtąd w ogóle wypuszczać. Przestań zatruwać moje życie, bo moja cierpliwość w końcu się skończy. I przestanę być dla ciebie miła. Teraz żałuję, że mam tak słabego cela..

-Ty nic nie wiesz o uczuciach Justina do mnie. W ogóle bardzo mało wiesz.. Wiem, że nadal coś do mnie czuje, tylko po prostu ty do siebie tego nie dopuszczasz. To jego dziecko?

Pchnęłam ją i szczerze miałam ochotę jej przywalić, ale poczułam, że ktoś odciąga mnie od niej, i staje między nami. Ujrzałam zszokowaną twarz Justina. Susan złapała go za ramię, a on odwrócił się w jej stronę i wyrwał spod jej dotyku.

-Co ty wyprawiasz? Chloe wsiądź do auta, ta rozmowa właśnie się skończyła.

Splątał pośpiesznie nasze palce i zaciągnął mnie do samochodu. Otworzył mi drzwi, i gdy wsiadłam do środka, szybko zajął miejsce obok mnie. Bez zastanowienia odpalił silnik i odjechał. Spojrzałam ostatni raz na Susan i poczułam ogromny ból w brzuchu.

-Skąd ona się tam do cholery wzięła, i dlaczego z nią rozmawiałaś? Czy ty ją uderzyłaś?

Był zły. A zaledwie dziesięć minut temu zdążyłam o tym pomyśleć. Zacisnęłam powieki, gdy poczułam ból nie do zniesienia.

***

Justin

Wstałem szybko z krzesełka, gdy lekarz wyszedł z sali. Mężczyzna uśmiechnął się, bo wiedział, że od razu o wszystko go wypytam. Sam jednak na szczęście chciał mi wszystko wytłumaczyć. Serce biło mi jak szalone.

-Panie doktorze, co z nią?

-Zrobiliśmy wszystkie badania, także ginekologiczne. Z dzieckiem wszystko w porządku, takie bóle się zdarzają, to prawdopodobnie z nerwów, ale.. pacjentka powinna tego unikać, potrzebny jest jej spokój.

-Czyli z dzieckiem wszystko dobrze?

Chciałem się upewnić na sto procent. Pierwszy raz tak cholernie się bałem, usłyszeć tego, czego bym za nic w świecie usłyszeć nie chciał. Chloe i mój syn byli dla mnie najważniejsi. Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić, chodziłem w miejscu. Chciałem dowiedzieć się wszystkiego, ale chciałem też jak najszybciej ją zobaczyć.

-Z dzieckiem wszystko dobrze, tylko martwiłbym się bardziej stanem pańskiej małżonki. Ogólnie jest bardzo słaba, jej waga powinna być też wyższa, nosi w sobie przecież nowe życie. Jej organizm nie najlepiej reaguje na wiele rzeczy. Bardziej niż to przeciętnie wygląda narażona jest na wymioty, zawroty głowy, czy krwotoki. Zrobiliśmy dodatkowe badania krwi, więc najwcześniej do domu będzie mogła wrócić jutro. To niekonieczne, ale myślę, że tak będzie lepiej. Przepisze jej witaminy.

-Dziękuję. Mogę do niej wejść, prawda?

-Tak, oczywiście.

Wysiliłem się na krótki uśmiech i pośpiesznie wszedłem do sali. Chloe leżała bokiem, odwrócona do mnie tyłem i skulona w kłębek. Usiadłem na krzesełku obok niej, a Chloe wytarła pośpiesznie łzę, która spływała jej po skroni.

-Kochanie, dlaczego płaczesz?

Złapałem ją za dłoń i długo pocałowałem. Zaczynałem się o nią naprawdę bać. Czułem się winny, że dopuściłem do tego, żeby spotkała się z Susan.. Chloe przetarła nos wolną ręką i spojrzała w okno. Nie rozumiałem dlaczego unika mojego wzroku.

-Przepraszam, nie powinienem na ciebie krzyczeć w aucie. Nie byłem zły na ciebie, tylko na tą nią. Widziałem jak ją popchnęłaś wiedziałem, że nie powinna się do ciebie zbliżać, że robi to celowo, chce cię sprowokować.

Chloe pociągnęła nosem i podniosła się, naciągając pościel. Nie płakała, ale łzy same leciały jej jedna po drugiej.

-Zapytała, czy jestem pewna, że to twoje dziecko.. nie miałam zamiaru jej dotykać to samo ze mnie wyszło. Tak bardzo bym chciała, żeby to wszystko się już skończyło.. te wszystkie problemy, ludzie którzy za wszelką cenę od samego początku chcą zniszczyć nasz związek.. nie rozumiem tego wszystkiego, nie rozumiem dlaczego się to dzieje.. nie daje sobie z tym rady, po prostu mnie to przerasta..

Podciągnęła kolana i zasłoniła twarz dłońmi płacząc przy tym. Była delikatna i wrażliwa na wszystko. Była istotką, która nie zasługiwała na nic co złe, a spotykało ją dużo nie szczęścia, w dużej części z mojej winy.. pokiwałem przecząco głową, gdy to ja miałem ochotę się rozpłakać widząc ją w tym stanie.

-Chloe..

Położyłem się ostrożnie obok niej, i mocno ją do siebie przytuliłem. Chloe schowała twarz w moją koszulkę próbując opanować płacz. Pocałowałem ją w głowę, jeżdżąc pocieszająco dłonią po jej plecach. Nie miałem pojęcia co mam innego zrobić. Była taka krucha.

-Obiecuję ci, że to wszystko się skończy. Wyjedziemy stąd i zaczniemy lepsze życie, bez tych wszystkich ludzi. Tak bardzo chciałbym, żebyś była szczęśliwa..

-Jestem szczęśliwa.

Podniosła głowę, przerywając mi. Wpatrywała się we mnie swoimi wielkimi oczami. Pocałowałem ją w czoło długo, zamykając oczy, i położyłem dłoń na jej brzuchu. W tej chwili obiecałem sobie, że postawie na głowie cały świat, aby więcej nie musiała płakać z tego powodu. Ani z żadnego innego. Otworzyłem nagle oczy, a Chloe podniosła się, opierając ręką o poduszki. Uśmiechnąłem się szeroko, gdy Chloe podniosła na mnie wzrok, wpatrują się we mnie szeroko otwartymi oczami.

-Czułeś to?

Serce znów szybciej zaczęło mi bić, gdy zdałem sobie sprawę, że poczułem przed chwilą pierwsze kopnięcie mojego syna. Chloe skrzywiła się, ale za chwilę szeroko uśmiechnęła, gdy kopnięcie się powtórzyło. Objąłem jej policzki i pocałowałem długo, ciesząc się jak wariat. Chloe zaśmiała mi się w usta.

-Chloe, tak bardzo cię kocham.

________________________

CHYBA PRZESADZAM Z TYMI ROZDZIAŁAMI, I NADMIAR MOJEJ WENY MNIE PRZERAŻA :'D